Τονίζει δε ιδιαίτερα, ότι αυτό θα συμβεί γιατί ο νυν πρωθυπουργός θα δώσει τέλος στην ετερόκλητη συμμαχία του με τον Πάνο Καμμένο. Κατά τον αρθρογράφο, το γεγονός αυτό θα απελευθερώσει δυνάμεις της δημοκρατικής παράταξης που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Προφανώς δε, οι δυνάμεις αυτές θα εξασφαλίσουν και την υπεροχή του Αλέξη Τσίπρα. 

Στο ίδιο άρθρο του ο Γ. Λακόπουλος τονίζει ιδιαίτερα την ηθική υπεροχή του σημερινού πρωθυπουργού, δίνει έμφαση στο ηγετικό του προφίλ και αναφέρεται στην τοποθέτησή του στην κίνηση της ιστορίας. Στην αντίπερα όχθη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γόνος μεγάλου πολιτικού τζακιού, κατά τον Γ. Λακόπουλο είναι ένας γραβατωμένος τεχνοκράτης με κάποια σκάνδαλα στην καμπούρα του, ο οποίος έχει αποτύχει να προβάλλει θετικά τον εαυτό του. 

Τις πιο πάνω αξιολογικές κρίσεις του συναδέλφου δεν τις σχολιάζω, γιατί τα δύο πολιτικά πρόσωπα στα οποία αναφέρεται δεν τα γνωρίζω τόσο καλά ώστε να μπορώ να εκτιμήσω πτυχές του χαρακτήρα τους και της ευρύτερης πολιτικής τους σκέψης.

 Εκείνο που γνωρίζω όμως είναι ότι τις απόψεις του Γ. Λακόπουλου, με κάποιες μικρές διαφορές, τις έχω ξανακούσει. Όχι μια και δύο φορές, αλλά δεκάδες. Έχει σημασία όμως από ποιους τις έχω ξανακούσει. Ε, λοιπόν, αυτές τις απόψεις τις έχουν εκφράσει και τις εκφράζουν δεδηλωμένοι νεοδημοκράτες, κάποιοι από τους οποίους μάλιστα υπήρξαν και υψηλά ιστάμενοι στην κομματική ιεραρχία. Ακόμα περισσότερο, ορισμένοι χρημάτισαν και υπουργοί στις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή. Θυμάμαι δε, ότι έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στο σαμποτάζ κάθε μεταρρύθμισης που προσπάθησε να κάνει ο τότε πρωθυπουργός.

 Και αυτό δεν το λέω εγώ, το περιγράφει ο Γιάννης Λούλης, στενός συνεργάτης του τότε πρωθυπουργού και σύμβουλός του. Συγκεκριμένα, ο Γιάννης Λούλης στο βιβλίο του «Ο δρόμος προς την άβυσσο» (εκδόσεις Καστανιώτη, 2011) τονίζει με έμφαση ποιοι, πως και γιατί υπονόμευαν  μεταρρυθμίσεις στην περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή και σήμερα συνεχίζουν την ίδια τακτική, υπονομεύοντας και αυτόν τον ίσιο τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Στην ουσία δηλαδή, είναι οι πολυτιμότεροι σύμμαχοι της σημερινής εξουσίας και την οποία θέλουν να ξαναδούν στην αρχή, προφανώς για να εισπράξουν κάποια πολιτικά ανταλλάγματα για τις παρεχόμενες «υπηρεσίες». 

Τούτων λεχθέντων, υποθέτουμε ότι για να κερδίσει τις προσεχείς εθνικές εκλογές ο κύριος Αλέξης Τσίπρας, θα πρέπει να «πιάσει» ποσοστό κοντά στο 37%, ήτοι ανώτερο από τα αντίστοιχα ποσοστά που πέτυχε στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Θα πρόκειται έτσι για ένα σπάνιο ρεκόρ, με το κυβερνών κόμμα να επιβραβεύεται από τους ψηφοφόρους για τα έργα και τις ημέρες του από το 2015 έως σήμερα.

 Ένα τέτοιο ποσοστό για τον ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένο το ότι δημοσκοπικά η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται και αυτή κοντά στο 37%, σημαίνει ότι τα δύο μεγάλα κόμματα θα πετύχουν αμφότερα συνολική συσπείρωση πάνω από 75%.θα πρόκειται δηλαδή για ένα νέο ποσοστό ρεκόρ που είχε να παρουσιαστεί σε εκλογές από τη δεκαετία του 1980. 

Υπό αυτές τις συνθήκες, μπορούμε να κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι μετά τις εκλογές κανονικά, η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να διασπαστεί και ένα κομμάτι της να συγκυβερνήσει με τον κύριο Αλέξη Τσίπρα.

 Δεν αποκλείεται, για κάποιους στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο σοσιαλισμός με μπλε χρώματα να αποτελεί κορυφαίο όραμά τους. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η σημερινή Ελλάδα, σε όλους τους σχετικούς με τις επιδόσεις της δείκτες βρίσκεται απελπιστικά στο κόκκινο και άρα ο Τιτανικός βυθίζεται την ώρα που κάποιοι ανεγκέφαλοι δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στο τι παίζει η ορχήστρα. 

Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος- European Business Review

Greek Finance Forum

Σχόλια Χρηστών